عاشورا چه روزی است و داستان کامل وقایع روز عاشورا همراه با عکس
عاشورا چه روزی است و داستان کامل وقایع روز عاشورا همراه با عکس
عاشورا چه روزی است , ممکن است برای افرادی این سوال مطرح باشد که عاشورا چه روزی است و چه اتفاقاتی در آن روز به وقوع پیوسته است. طرح این سوال که عاشورا چه روزی است از قدیم الایام مورد توجه علما و مراجع بوده است و به دلیل اهمیت روز عاشورا و وقایع آن به تفصیل توضیحات لازم را در اختیار رهروان راه ولایت و عاشقان حقیقی اهل بیت گذاشته اند. به همین منظور توجه شما را به پاسخ این سوال در ارتباط با واقعه عاشورا در ادامه مطلب سایت روزگار جلب می نماییم.
عاشورا چه روزی است و در روز عاشورا چه اتفاقی افتاد
واژه "عشر" به معنای ده و عاشورا به معنای دهم می باشد. اطلاق کلمه عاشورا بر دهم ماه محرم، پس از به شهادت رسیدن حضرت امام حسین (ع) و یاران آن حضرت صورت پذیرفته است و در دوره پیش از اسلام بر دهم ماه محرم عاشورا نمی گفتند. کاروان اباعبدالله الحسین (ع) روز دوم محرم به سرزمین مقدس کربلا فرود آمد و تا روز عاشورا در آن سرزمین بودند به لحاظ آن که حوادث مهم کربلا در روز نهم و دهم ماه محرم الحرام اتفاق افتاد این دو روز را برجسته تر نموده و به نام تاسوعا و عاشورا یعنی روز نهم و دهم محرم الحرام نامیدند.
همچنین عکس پروفایل محرم را بخوانید
روز نهم و دهم محرم الحرام در فرهنگ مسلمانان به ویژه شیعیان ، از جایگاه ویژه ای برخوردار است. پس ازآنکه امام حسین(ع) درکربلا به شهادت رسید، روز عاشورا در میان مردم به روز حزن و اندوه مشهور شد و شیعیان حضرت علی(ع) و دلدادگان راه امام حسین (ع) آن روز را روز سوگ وعزاداری قرار دادند. از این رو به عاشورای حسینی شهرت یافت.
امام صادق(ع) فرمود: "عاشورا روزی است که امام حسین(ع) میان یارانش کشته شد و بر زمین افتاد. یاران او نیز پیرامون او به خاک افتاده وعریان بودند. " ابن درید در کتاب نهایه و نیز ابن اثیر می گویند : "عاشورا یک اسم اسلامی" است و در دوره جاهلیت به این نام معروف نبود.
در "مجمع البحرین" نیز آمده است: "عاشورا یک اسم اسلامی است" آنچه پیش از به شهادت رسیدن امام حسین(ع) بود این بود که هم پیامبر(ص) و هم حضرت علی(ع) شهادت امام حسین را در کربلا پیشگویی کرده بودند و حتی امام حسین نیز شهادت خود را پیشگویی کرده بود و به برخی از پیامبران پیشین هم شهادت آن حضرت وحی شده بود.
پیش از اسلام دهم محرم را عاشورا نمی گفتند. ولی پس از شهادت امام حسین (ع) ، آن روز در میان مردم به روز عاشورا معروف گردید و شیعیان علی(ع) آن روز را روز عزا و عزاداری قرار دادند و در مقابل آنان بنی امیه و پیروانشان آن روز را روز جشن و سرور قرار دادند و به تدریج دشمنان شیعه درباره عاشورا احادیثی ساختند تا آن روز را با فضیلت نشان دهند در حالی که آن روز، روز غم و اندوه است.
شیخ عباس قمی در مفاتیح الجنان میگوید: روز دهم ماه محرم روز شهادت امام حسین است، روز مصیبت و حزن ائمه اطهار و شیعیان آنان است و شایسته است که شیعیان در این روز مشغول کارهای دنیوی نگردند و مشغول گریه و نوحه باشند و زیارت عاشورا بخوانند. بسیاری از مردم تصور می‌کنند واقعه عاشورای سال 61 هجری قمری در روز جمعه روی داده و در آن زمان، اوج تابستان بود؛ درحالی‌که این اتفاق در روزهای سه شنبه یا چهارشنبه و اواخر مهرماه روی داده است. شرایط آب وهوایی منطقه کربلا طوری است که بیشتر روزهای سال، هوا بسیار گرم است و از آن‌جا که تقویم رایج بین اعراب یعنی تقویم قمری بین فصل‌ها حرکت می‌کند، نمی‌توان فصل‌ها را بر اساس توالی ماه‌ها به سادگی تعیین کرد.
اغلب مورخان برای انطباق تقویم شمسی، میلادی و قمری از قراردادی استفاده می‌کنند که تقویم هجری قمری قراردادی نامیده می‌شود. بر اساس آن، ماه‌های قمری یکی در میان 29 و 30 روزه هستند و با این حساب و کتاب ساده می‌توان تاریخ‌های قدیمی را با دقت چند روز تعیین کرد.اما تعیین دقیق تاریخ شمسی متناظر با تقویم قمری کاری سخت و نیازمند استفاده از ابزارهای دقیق است.
اتفاقات مهم روز عاشورا
امام حسین(ع) روز عاشورا پس از نماز صبح ، سپاه خویش را که متشکل از 32 تن سواره و 40 تن پیاده بودند، به سه دسته تقسیم کرد. او براى پیشگیرى از نبرد و خون ریزى نیروهاى دو طرف ، تلاش زیادى بعمل آورد تا از کشتار مسلمانان جلوگیرى نماید ولى دشمن که مغرور از کثرت سپاه خود و قلت یاران امام بود، به هیچ صراطى مستقیم نبود. جز تعدادى اندک که از خواب غفلت بیدار شده و حقیقت را دریافتند و به سپاه آن حضرت پیوستند، بقیه آنان در ضلالت و گمراهى خویش باقى مانده و بر آغاز جنگ اصرار مى کردند. حر بن یزید تمیمى که از فرماندهان جنگاور و دلیر عمر بن سعد بود که به یکباره سپاه عمر بن سعد را ترک و به سوى خیمه گاه امام حسین (ع) رهسپار شد و از آن حضرت در خواست عفو و بخشش نمود.
سپاه دشمن که از پیوستن حر و چند نفر دیگر به سپاه امام حسین (ع) احساس خطر و ریزش نیرو کرده و ادامه این وضعیت را به زیان خود مى دید، فرمان حمله را صادر کرد. دشمن که از نبرد سراسرى و تهاجمى ، نتیجه اى نگرفته بود، به تدریج به سوى نبرد انفرادى روى آورد. به هنگام ظهر امام حسین (ع) که به نماز اهمیت ویژه اى مى داد، دستور داد که جنگ را متوقف کرده و همگى به نماز پردازند. پیشنهاد امام حسین مورد موافقت دشمن قرار نگرفت و آنان هم چنان به نبرد خود ادامه مى دادند. امام حسین به ناچار، یکطرفه جنگ را متوقف کرد و با یاران اندک خود نماز ظهر را به صورت نماز خوف (نماز ویژه زمان جنگ ) به جاى آورد.
امام حسین (ع) پس از آن که همه یاران خود را از دست داد، زن ها و کودکان را در خیمه اى گرد آورد و آنان را تسلى داد و به صبر و شکیبایى سفارش نمود و با قلبى شکسته از آنان خداحافظى کرد. و فرزندش حضرت زین العابدین (ع) که بیمارى سختى داشت را جانشین خویش قرار داد. امام فرزند شیرخوار خویش حضرت علی اصغر را جهت سیراب کردنش به سوى دشمن آورد و از آنها تقاضاى آب کرد ولى سپاه سنگ دل به فرزند شش ماهه او رحم نکرد و او را هدف تیر قرار دادند.
پس از شهادت امام حسین (ع) دشمنان به خیمه هاى آن حضرت یورش برده و چهارپایان ، لباس، صندوق، اسلحه و خوراکى ها را به یغما بردند و پس از غارت خیمه ها آنها را به آتش کشیدند. کودکان و زنان بى سرپرست ، از خیمه ها بیرون آمده و به بیابان هاى اطراف گریختند. عمر بن سعد در عصر عاشورا براى اعلام وفادارى به عبیدالله بن زیاد و خاندان بنى امیه ، دستور داد سر بریده امام حسین (ع) را با شتاب به کوفه ببرند و او را از پایان غائله کربلا با خبر گردانند.
